Dobiegła końca konserwacja Pomnika Ofiar Wojny i Faszyzmu
Zakończyły się prace konserwatorskie, renowacyjne i zabezpieczające przy usytuowanym przed Cmentarzem Starym w Tarnowie Pomniku Ofiar Wojny i Faszyzmu. Został on zaprojektowany i wykonany w 1966 roku przez Bogdanę Ligęzę-Drwal oraz Anatola Drwala. Pomnik wzniesiono dla uczczenia pamięci ofiar II wojny światowej i okupacji hitlerowskiej.
W ramach konserwacji technicznej oczyszczono poszczególne elementy kompozycji z nawarstwień powierzchniowych, brudu, kurzu, fałszywej patyny oraz zacieków z rdzy, a także przeprowadzono wzmocnienie strukturalne. Wykonano ponadto zabiegi z wykorzystaniem preparatów glonobójczych i grzybobójczych.
Doszło również do konserwacji estetycznej, podczas której odtworzone zostały szlichty mineralne na elementach betonowych. Urnę i wykonane z brązu litery zostały oczyszczone i zabezpieczone preparatem akrylowym. Na mieczach, pozostawiono natomiast - jako autorskie rozwiązanie wykonawców pomnika - powłokę malarską imitującą kolorystycznie kolor spatynowanej miedzi, którą pokryte zostały podczas poprzedniej renowacji.
Całkowity koszt inwestycji wyniósł 125 tysięcy 690 złotych, z czego dofinansowanie z Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego to 113 tysięcy 121 złotych.
Dofinansowano ze środków programu własnego Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku pn. Rzeźba w przestrzeni publicznej dla Niepodległej – 2023 pochodzących z budżetu Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego
***
Pomnik usytuowano w miejscu znajdującym się pomiędzy więzieniem a siedzibą Gestapo. Powstał w celu upamiętnienia blisko 40 tysięcy poległych i zamordowanych mieszkańców Ziemi Tarnowskiej -. składa się z dwóch kompozycji przestrzennych. Pierwsza symbolicznie przedstawia zniszczony dom, ruiny, o które oparta jest w geście rozpaczy mała dziewczynka. Dodatkowymi elementami kompozycji są dwa wielkie miecze, urna z ziemią z miejsc kaźni Polaków, umieszczona na ścianie zniszczonego domu, płaskorzeźba orła oraz napis 1939-1945. Na bocznej ścianie umieszczono nazwy miejscowości, gdzie masowo ginęli Polacy.
Druga kompozycja, oddalona od poprzedniej, przedstawia grupę trzech ludzi, którzy słaniając się z wyczerpania tworzą barykadę z własnych ciał. Jeden klęcząc pochyla głowę, a ręce oparł na zgiętych kolanach w geście rezygnacji. Druga postać to również klęczący, który jednak w geście zwycięstwa unosi lewą rękę. Trzecia, najbardziej tragiczna, przedstawia natomiast człowieka, który ma wyciągnięte do tyłu nogi, odchyloną głowę, jedynie lewą ręką jest połączony z poprzednikami. W miejscu serca ma wielką dziurę – symbol wydartej duszy.
(sm)
