Zmarła Stanisława Wiatr-Partyka

Stanisława Wiatr urodziła się 27 maja 1930 roku, w położonym obecnie na terenie Białorusi, Nieświeżu. Od początku lat 90. ubiegłego wieku poświęciła się odkrywaniu „białych plam” – przybliżaniu tragizmu Golgoty Wschodu. Wówczas to jako jedna z pierwszych pedagogów w środowisku Tarnowa, przerwała półwieczne milczenie na temat Sybiru i Katynia. Zakładała wówczas zespoły młodzieżowe o nazwie „Sybiracy”, z którymi przygotowywała programy patriotyczne.

Tej działalności nie zaprzestała po przejściu na emeryturę. Wręcz przeciwnie, przywracanie pamięci historycznej o dramatycznych losach Polaków wygnanych z rodzinnych domów na daleki wschód, stało się treścią jej życia. Jako Sybiraczka i córka więźnia Kozielska oraz Ostaszkowa zamordowanego w Twerze, przez swoje oddziaływanie stała się najbardziej skutecznym nauczycielem historii (chociaż będąc czynnym nauczycielem uczyła języka rosyjskiego).

W ciągu ćwierćwiecza wykonała tytaniczną pracę, wygłaszając ponad 2500 prelekcji. Były to spotkania z dziećmi, młodzieżą, nauczycielami, duchownymi a nawet więźniami. Współtworzyła w latach 1993-1997 ok. 200 audycji radiowych „Tobie Polsko”, emitowanych na falach radia diecezjalnego „Dobra Nowina”. Przeprowadzała warsztaty edukacyjne dla młodzieży szkół średnich, w których wzięło udział ponad 2 tys. uczniów, wzięła udział w realizacji projektu Małopolskiego Centrum Doskonalenia Nauczycieli skierowanego do nauczycieli p.n. „Śladami Ojców naszych”.

Przygotowała i wzięła udział w 28 „Wieczorach patriotycznych przy świecach” w Klubie Inteligencji Katolickiej im. Abp. Jerzego Ablewicza. Była inspiratorką wielu działań: konkursów literackich, plastycznych i historycznych, wywiadów i spotkań ze świadkami historii, opracowań metodycznych lekcji historii, pracy magisterskiej na temat religijności Sybiraków. Z jej inicjatywy powstała pamiątkowa tablica i pomnik Sybiraków.

Swoje przeżycia uwieczniła w wierszach, które znajdują się w tomikach „Piołun z kropelką rosy”, „Zapomniana melodia”, „Ballada o utraconym domu”, „Powiem wam jak było” i w wielu antologiach, w tym w dwóch międzynarodowych.

Będąc prezesem Rodzin Katyńskich i Związku Sybiraków przez wiele lat opiekowała się całą sybiracką i katyńską rodziną, wychodziła naprzeciw ich potrzebom, starała się, aby zostali dostrzeżeni w środowisku i uhonorowani odpowiednimi do zasług odznaczeniami. Przyczyniła się do spopularyzowania Nieświeża w Tarnowie i odwrotnie, a także do wymiany kulturalnej między miastami.

Odznaczona była: Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Medalem Stulecia Odzyskanej Niepodległości, Krzyżem Zesłańców Sybiru, Pro Memoria, Krzyżem Drugiej Obrony Lwowa nadany przez Miasto Zawsze Wierne Rzeczpospolitej, Srebrnym Medalem Opiekuna Pamięci Narodowej, Nagrodą Literacką im. J. Mackiewicza za rok 2014.

fot. www.blogpress.pl