Leworęczni znów na Talii

Spektakl Teatr Telewizji. Komedia Sensacyjna Teatru KTO w Krakowie wyreżyserował Krzysztof Niedźwiedzki, założyciel kabaretu Formacja Chatelet, współredaktor pisma humorystycznego Nowy Pompon, autor również Atramentu dla leworęcznych, muzykę skomponował Jerzy Zając.Wystąpili: Jacek Buczyński, Tadeusz Łomnicki, Paweł Rybak i Maciej Słota, wszyscy, poza Tadeuszem Łomnickim, znani tarnowianom z Atramentu... Scenografia spektaklu jest bardzo skromna – czterech mężczyzn siedzi na drewnianych krzesłach przy niewielkim stoliku lub krąży po pustej scenie, na której jedyne rekwizyty to wieszak, a na nim męski płaszcz, kapelusz i parasol. Panowie piją wodę i jedzą orzeszki ziemne, którymi zaśmiecają scenę, a w chwilach gwałtownych sprzeczek obrzucają się nimi wzajemnie (podobnie jak niecenzuralnymi słowami). Bohaterowie niespodziewanie dla siebie trafiają do jednego z odcinków telewizyjnego serialu kryminalnego, transmitowanego na żywo. Jest zabawnie, groźnie, i nieco absurdalnie. Nie da się też nie zauważyć nutki smutku. Po spektaklu panie Anna Cholewiak i Anna Gomeryszek stwierdziły, że najbardziej ujmująca była gra aktorów, a słowa, choć niecenzuralne – pasują do dzisiejszych czasów. Troszkę może byłam zawiedziona, czterech mężczyzn się spotkało, musieli trochę poprzeklinać, szukali wyjścia z sytuacji, w której byli, ale go nie znaleźli. Natomiast gra aktorska była znakomita - oceniła Romana Haim. Jerzy Zoń, dyrektor Krakowskiego Teatru Otwartego, przypomniał, że KTO już czwarty raz gości na Talii. Bardzo się z tego cieszymy, często też zapraszamy tarnowskie spektakle do Krakowa, bo to wszystkich wzbogaca. Czego życzę Talii w jej dwudzieste urodziny? Że warto jak najdalej odejść od farsy, iść w stronę szlachetnych komedii, a najszlachetniejsza komedia to ta, na której nikt się nie śmieje.

Z reżyserem spektaklu, Krzysztofem Niedźwiedzkim, rozmawiała Daniela Motak:

Nieco zagubieni ci pańscy bohaterowie...

Tak, oni są pogubieni, mają swoje poważne problemy. Na scenie mamy cztery postacie, ale trzy są z jednego „stada”, które ten czwarty, Jacek, prowadzi. Jego rolą jest wydobycie z pozostałych bohaterów emocji i  wpisanie, wmontowanie ich w historię, w którą oni coraz bardziej wierzą i coraz bardziej się boją, ale też, dzięki temu strachowi – otwierają się i mają szansę na poradzenie sobie ze swoimi problemami. Jest dla nich światełko nadziei...

Gdzie ich Pan znalazł? Sięgnął Pan do obserwacji ze swojego otoczenia?

Przede wszystkim obserwuję siebie. Wychodzę z założenia, że każdy autor, nie tylko piszący teksty na scenę, powinien przede wszystkim pisać o tym, co sam przeżył, bo to jest najbardziej wiarygodne. Nie ukrywam, że dużo jest tutaj ze mnie, z moich własnych przeżyć. Dużo też z wnikliwej obserwacji, bo ja mało się udzielam, mało się odzywam, mało ingeruję w świat,  natomiast bardzo lubię go obserwować.

Sporo brzydkich słów padło ze sceny.

Tak. Pisząc tekst, starałem się, żeby był on jak najbliżej aktorów, żeby to, co stworzyłem, filtrowali przez swój sposób mówienia, przez swoje powiedzonka, swoje emocje. Ten język jest, jaki jest, wulgarny również, ale jest ich, prawdziwy i brzmi wiarygodnie. Podobnie jest z kostiumami. Aktorzy grają w tym, w czym któregoś dnia przyszli na próbę. W tych ubraniach zostali w spektaklach, a na co dzień kupili sobie inne.

Pracujecie razem od ośmiu lat…

Osiem lat temu byliśmy na Talii z Atramentem dla leworęcznych w tym samym składzie (poza Tadeuszem Łomnickim, wtedy grał Norbert Burkowski), wyjechaliśmy z Tarnowa z nagrodą i miło nam, że znów zostaliśmy tu zaproszeni.